Wat beweegt mij om te bloggen?

Ik zou zeggen ‘niets’ omdat ik het niet doe. Maar dat is slechts wat aan de buitenkant zichtbaar is. In mij leeft dat ik mij hoorbaar wil maken, dat ik mijn inzichten wil delen. En er is een overtuiging dat ik niets te melden heb, dat mijn kijk op de wereld niet klopt, dat ik te kort schiet of in ieder geval niet de juiste kijk heb en dat de kijk van anderen altijd beter is.

Door dit zo ongenuanceerd op te schrijven, zie ik dat die overtuiging ‘niet volledig waar’ is, zo niet ‘volledig niet waar’ is. Er is vrees voor wat zou kunnen gebeuren als ik me zichtbaar maak. Ik kan gekwetst worden. En als ik de overtuiging geloof, dan bevriest de vrees in mijn lichaam en wordt angst.

Als ik de overtuiging even ‘parkeer’ dan weet ik dat ik mijn inzichten wil delen. En daarmee vergroot ik de kans om aan mijn behoefte om gezien te worden tegemoet te komen. In ieder geval helpt het me ook om mezelf te zien en mijn eigen ervaringen te verdiepen en te integreren.

De vrees stelt me op scherp, maakt me alerter en ik kan zodoende beter reflecteren op wat ik ga delen en hoe.

En als de tekst dan openbaar wordt, dan hoop ik op een reactie zodat ik mijn inzicht kan verdiepen of verbreden. Het kan me verrijken.

En misschien heeft iemand er wel iets aan voor zijn of haar ontwikkeling. Dan brengt me dan bij zingeving.

Bloggen is dus eigenlijk een strategie waarmee ik in contact kan komen met mijn innerlijk, me zichtbaar kan maken, mijn ontwikkeling kan verdiepen en zin kan geven aan mijn leven.

Tjonge, als ik dat zo lees dan ga ik maar snel beginnen! Ach, eigenlijk is dit gewoon mijn eerste blog.

Mij krijg je niet!

Het was tijdens een intervisie waarin ik het woord nam.
Ik ben opstandig, obstinaat, heb zin om te kankeren. Iets in mij wilt naar buiten maar ik heb geen idee wat of waar het over gaat. Ik merk wel dat mijn werk me zwaar valt. Ik laat op mijn werk steeds meer van ‘mezelf’ zien, ook in mijn kwaliteiten als counselor. De samenwerking inspireert me daar ben ik blij mee.
Ik ben dol op het gebruik van metaforen om iets te verduidelijken en tijdens een bureaupresentatie heb ik een metafoor gebruikt om met elkaar uit te beelden waar we met de organisatie mee bezig zijn. Het was een succes maar het vreemde was dat ik me na die dag leeg voelde en geen voldoening kon vinden. Er kwam ook een gedachte in me op dat ik het beste van mezelf als parels voor de zwijnen had weggegeven.

Terwijl ik dit zo vertelde was mijn houding helemaal veranderd. Mijn armen omklemden elkaar en ik zat er wat teruggetrokken bij. Op de vraag wat ik in mijn lichaam gewaar kon worden, merkte ik op dat er spanning was, een samentrekken als in een cocon. Mijn ademhaling was oppervlakkiger geworden. Er kwamen associaties uit naar boven die verband hielden met mijn jeugd uit de periode dat ik een jaar of 8 was.
Ik kreeg het verzoek om naar het kind van toen uit te reiken en op schoot te nemen maar ik kon het niet, iets hield me tegen. Moest ik nu gewoon een beetje doorduwen en forceren of was dit het voorlopige eindpunt van dit onderzoek? Vanuit ervaring weet ik dat forceren me niet verder zou brengen. Daar zat ik dan. De stilte was hoorbaar en ik voelde dat iedereen vol aandacht aanwezig was.
Na enige tijd merkte ik dat er in mij steeds het woord ‘trots’ opkwam. Dat dit blijkbaar uitgesproken wilde worden. Nadat ik het een paar keer had uitgesproken sprak de begeleider de woorden ‘mij krijg je niet’ en dat was alsof een sleutel in het slot werd omgedraaid. Verdriet brak door, herkenning en ervaren van de pijn brakken door. Een pijn die mij vroeger had doen besluiten om me voorgoed te verbergen. Opgesloten in mij achter een slot met de sleutel: MIJ KRIJG JE NIET MEER.
Het gevolg van dit besluit was blijkbaar dat ik zelf ook niet meer bij dat deel van me kon komen.
Nadat het eerste verdriet wegebde, volgde een diepe zucht, zijn hele lichaam ademde uit en ontspande zich. Zachtheid zocht een weg in mij en nu lukte het wel om uit te reiken daar dit kind in mij.
Hoewel ik het mechanisme van ‘mij krijg je niet’ goed ken, was dit toch weer een vermomming die ik nog niet kende. Een nieuwe laag werd geopend. Ook de gedachten over de presentatie op mijn werk kon ik nu een plek geven. Het bedrijf is een instantie met eigen belangen net als mijn ouders destijds hun belangen hadden. Door steeds meer van mezelf in te brengen in het bedrijf, me ‘kwetsbaarder’ op te stellen, werd deze laag van voelen aangeraakt. Het geeft me de mogelijkheid om dit weer een stukje heler in mijn dagelijks leven aanwezig te zijn.
Het motto ‘mij krijg je niet’ kan omgevormd worden in ‘van mij krijg je alles of niets’.

Stop met dat uit je comfortzone gaan

Gepubliceerd op 4 mei 2018 door Jaap Duin

Psycholoog | Coach in Amsterdam. Gespecialiseerd in ondernemers en leiders. No nonsens coaching in heldere taal.

Veel dingen die je uit je comfortzone brengen zijn populair. Denk aan ijsbaden, "hellweeks", heel hard stretchen in warme yogaclasses, strenge diëten, hoge bergen, verre reizen, heel hard fitnessen (#BEASTMODE), heel ver hardlopen. En noem maar op.

Het is voor mij, heb ik gemerkt, niet zo moeilijk om uit mijn comfortzone te gaan. Ik zet me dan over iets heen, en dwing mezelf iets te doen. Vaak op wilskracht, en vaak ook vanuit verharding. Of in ieder geval een vernauwing van bewustzijn. Het doel behaald. Vinkje gezet.

Dat gaat me makkelijk af. Keihard de beuk erin gooien, verstand op nul, en maar rennen, duwen of anders er op een manipulatieve manier mijn doel behalen.

Dat kan.

Lastiger is het voor mij, en misschien herken je je als lezer hierin, om IN mijn comfortzone iets te doen. Met aandacht, zachtheid naar mezelf, accepteren dat het is zoals het het is. Er mee zijn. “being with”.

Niets willen forceren, niet sneller willen groeien, niet pushen. Maar juist zeggen, voelen en accepteren: het is goed zo jongen. Ben ermee.

Ik ben precies hier.

Die vier woorden eens tot je door laten dringen. Ze langzaam stuk voor stuk lezen

Ik          Ben              Precies                     Hier.

Misschien laat dat je iets voelen. Een berusting zonder dat het sloom wordt. Aanwezig zijn. Niets meer, niets minder. 

Ik ben precies hier.

Vergelijk dat nu eens met de hashtags die je over je heen gestort krijgt. 

En de reclameboodschappen om je heen. En ongetwijfeld ook de targets die je baas, of jezelf je stelt. De constante druk om verder te gaan. Meer, harder, gekker.

Begrijp me niet verkeerd. Ik vind dat er niets mis is met groei. Met hard werken, met je ambacht verfijnen door er uren en uren in te stoppen.

De natuur groeit immers ook. Zij groeit vanuit een onderstroom die niet te versnellen noch te vertragen valt. Maar moet zij daarvoor buiten haar comfortzone?

Neem de seizoenen. Ze zijn er. En we kunnen de zomer wel naar ons toe willen trekken of verlengen, maar dat lukt niet. 

Het eeuwige geneuzel over het weer zie ik dan ook vaak – het gebruik ervan als conversatie opener daargelaten – als een onbewust verzet tegen deze stroom. Het weer is het weer. Wees ermee.

Met betrekking tot groei en natuur: de enige processen in de natuur waarin groei spectaculair is zijn juist die processen waarin celdeling onbegrensd woekert. En vaak zijn deze processen ongezond, of zelfs fataal.

En ja, de cliënten die ik zie die op de een of andere manier heel hard de ladder zijn beklommen, krijgen vaak de rekening gepresenteerd. Wie snel klimt, flikkert ook snel naar beneden zei een wijze vrouw uit de Jordaan eens tegen mij. We zien het bij topsporters: na een aantal jaar extreem pieken zijn zij fysiek en vaak mentaal er slecht aan toe. Die constante push naar buiten de comfortzone heeft soms een positieve prijs, maar zeer zeker ook een negatieve prijs deze mensen en hun omgeving.

Hoe groei en ontwikkeling dan wel te bezien?

Zomer, herfst, winter, lente. Er zijn in deze verdeling twee seizoenen waarin de stroom eerder naar binnen keert dan naar buiten. Herfst en winter, naar binnen. Lente en zomer, naar buiten. Arbeid, rust. Donker, licht. Praten, luisteren. Doen, zijn. Precies in balans.

Zoveel traineeships, persoonlijk ontwikkelingstrajecten, boeken en "influencers" zijn gericht op het leven buiten die comfort zone. Kom op! Push jezelf! Doe mee met deze Challenge. Het woord alleen al hè, "Challenge". Daar gaan we dus. Het is logisch dat mensen het doen, want het scoort. Het geeft spectaculaire beelden. En in het bedrijfsleven scoren dit soort trainingen vaak hiermee goede Net Promotor Scores. Immers, het was spectaculair, en de deelnemer voelt iets, dus dan zal het wel goed zijn denkt de (arme) deelnemer vaak. En dus gaan trainers en HR-managers ermee door. Straks gaan we koe knuffelend parachutespringen met een ijsbad op hoogte.

Het glazuurlaagje van spektakel dat zo'n training heeft gevormd -en daarmee het zicht onttrekt aan de ware dieperliggende lessen- begint vaak al af te brokkelen in de nagalm van het ontwortelde applaus van de deelnemers.

Tijd en energie vergooid. 

Zonde.

Want veel vaker liggen de echte lessen echter IN de comfortzone, in de verstilling dichtbij. Stil zijn, voelen. Als je met dat veld contact maakt als deelnemer in een training sta je niet te stuiteren van excitement, maar voel je eerder een soort vervulling. Soms ook nederigheid. Misschien verstil je zelf wel.

Toen ik laatst, na 26 jaar voetbal, voor het eerst oprecht lol had met mijn tegenstander, een grap met hem maakte, in plaats van hem met een elleboog of een lompe actie uit te schakelen, voelde ik het:

Het hoeft niet sterk, geforceerd. En ik hoef geen mensen te beschadigen omdat IK zonodig wil winnen.

Joh, het gaat niet eens om winnen. 

Eindelijk voetballen IN mijn comfortzone in plaats van mezelf (en daarmee anderen) buiten die comfortzone pushen.

Ik zag het mezelf doen, ik lachte, en ik voelde het, voelde mezelf:

Ik ben precies hier.